Πολύ συχνό φαινόμενο στις ελληνικές οικογένειες πια είναι η παιδική αρχηγεία. Παρατηρούμε συχνά ότι οι γονείς αφήνουν στα παιδιά τους όλο το χώρο να οδηγήσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες της οικογένειες σύμφωνα με τις δικές τους ανάγκες. Αυτό συμβαίνει από τον φόβο μήπως τα πληγώσουν ή μη νιώσουν οτι δεν τα αγαπάνε αρκετά.
Είναι θετική ένδειξη όμως η ευαισθητοποίηση και η ενσυναίσθηση των γονέων και πολύ ελπιδοφόρα ως προς το μέλλον του γένους μας γενικά, αλλά σίγουρα τα άκρα χρειάζονται να αποφεύγονται και εδώ όπως παντού, σε όλες τις σχέσεις που κάνουμε.
Γιατί ένας γονιός πιστεύει ότι υπερκαλύπτοντας και υπερπληρώντας τις ανάγκες του παιδιού του αυτό θα έχει σαν αποτέλεσμα την επιτυχημένη ανάπτυξη του παιδιού; Ίσως γιατί εστιάζει στην επιτυχία του γονεικού του ρόλου και όχι στην υγιή ανάπτυξη του παιδιού του. Το πρόβλημα εδώ είναι ότι σε κάθε περίπτωση, με όποιον στόχο, το να τοποθετούμε σε ένα βάθρο το παιδί και εμείς να υποκλινόμαστε στις ανάγκες και τις ικανότητες του δεν έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα αλλά μάλλον θα δημιουργήσουμε παιδιά τα οποία ως ενήλικες θα έχουν μάθει να άρχουν και να απαιτούν.
Με αυτόν τον τρόπο είναι σημαντικό να θυμώμαστε ότι δημιουργούμε ανθρώπους υπερευαίσθητους και μη ανεκτικούς στην ματαίωση και την απόρριψη. Η ζωή είναι γεμάτη από στιγμές ματαιωτικές και μόνο αν μπορεί ένας άνθρωπος να τις διαχειριστεί και να τις ξεπεράσει μπορεί να σταθεί σε ισορροπία με τα γεγονότα και τους ανθρώπους γύρω του.
Χρειάζεται να προβληματιστεί κανείς αρκετά όταν το παιδί του μιλάει άσχημα, χτυπάει και δεν σέβεται. Είναι πολύ πιθανό να μην σέβεται ο ίδιος ο γονιός την παιδική του φύση και να του δίνει έναν ρόλο που δεν θα έπρεπε να έχει, ένα ρόλο που δικαιωματικά ανήκει στον γονιό. Είναι σημαντικό να θυμώμαστε πάντα ότι οι γονείς είναι οι προστάτες και στηλοβάτες της οικογένειας και εκείνοι πρέπει να αποφασίζουν για τους κανόνες και το πλαίσιο της.
Προσπαθήστε, λοιπόν, να εμπνεύσετε στο παιδί σας τον σεβασμό και τα όρια που θα το βοηθήσουν στην σχέση του αργότερα με τους ανθρώπους, τα όρια που θα τον κάνουν έναν ασφαλή και ψυχικά υγιή ενήλικα. Προσπαθήστε να είστε αυτοί που θα εμπιστευτούν τα παιδιά σας, που θα μπορούν να βασιστούν επάνω τους, ακούγωντας όσα έχουν να πουν και θέτωντας το πλαίσιο που μπορούν να λειτουργήσουν.
Βάζοντας όρια και κανόνες στο παιδί δημιουργούμε ένα ασφαλές πεδίο ανάπτυξης. Είναι σημαντικό λοιπόν το παιδί να εμπιστεύεται τους γονείς και μέσα από αυτήν την εμπιστοσύνη να χτίσει και να δομήσει τον δικό του εαυτό. Αυτή είναι η σταθερή βάση της εξέλιξης και της ανάπτυξης της αυτονομίας του παιδιού καθώς επίσης και η έναρξη της δόμησης των υγειών αμυνών του.
Πολλοί γονείς έχουν αφήσει τον έλεγχο από τον φόβο ότι θα είναι κακοί γονείς και θα απογοητεύσουν τα παιδιά τους. Για ένα παιδί δεν υπάρχει πιο τρομερό πλήγμα από έναν γονιό που είναι ανήμπορος να ανταπεξέλθει στις ευθύνες του ρόλου του και γίνεται κακοποιητικός, αποφευκτικός , αδύναμος, υπερευαίσθητος ή ακόμα και απαθής.
Γι αυτό λοιπόν:
Μαμά, το παιδί σου θα σε αγαπάει αν εσύ είσαι δίπλα του να το ακούσεις, να το φροντίσεις να του δώσεις εσύ η ίδια αγάπη και κατανόηση. Δείξε του τα όρια σου γιατί έτσι θα μπορέσει και εκείνο να δημιουργήσει τα δικά του και το αποτέλεσμα αυτού θα είναι ο αλληλοσεβασμός.
Μπαμπά, φρόντισε το παιδί σου να έχει κανόνες και όρια, δείχνοντας του εσύ ο ίδιος πρώτος από όλους ότι τηρείς τους κανόνες και τα όρια που θέτεις. Θα αισθανθεί ασφάλεια , θα αποκτήσει σεβασμό και θα μπορέσει να οργανώσει και τη δική του προσωπικότητα μιμούμενος το παράδειγμα σου.
Παιδί, μπορείς να εμπιστευτείς την μαμά και τον μπαμπα, θα είναι πάντα δίπλα σου και ξέρουν πολύ καλά πως να σε φροντίσουν και εσένα και όλη την οικογένεια!
Ραμαντάνη Κατερίνα
Ψυχολόγος
Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια
“Many people suffer all their lives from this oppressive feeling of guilt, the sense of not having lived up to their parents’ expectations. This feeling is stronger than any intellectual insight they might have, that it is not a child’s task or duty to satisfy his parents needs. No argument can overcome these guilt feelings, for they have their beginnings in life’s earliest periods, and from that they derive their intensity and obduracy.”
― Alice Miller, The Drama of the Gifted Child: The Search for the True Self