Οι ρόλοι που υιοθετούμε στη ζωή μας είναι απόρροια των βιωμάτων μας και της συνεχούς προσπάθειας μας να ανήκουμε στις κοινωνίες που σχετιζόμαστε.

Από τους πιο σημαντικούς και πολυδιάστατους ρόλους στη ζωή του ανθρώπου είναι ο ρόλος του πατέρα και της μητέρας. Μπαίνοντας  στο ρόλο αυτό οι νεαροί γονείς, μπαίνουν σε μια άγνωστη ζώνη στην οποία θα πρέπει να επαναδιαπραγματευθούν τη σχέση τους, να συμβιώσουν και να αποτελέσουν αντικείμενο εξάρτησης για ένα πλάσμα που μόνο εκείνους έχει για να κρατηθεί στη ζωή. Όλη μας τη ζωή βιώνουμε τις σχέσεις αλλά η σχέση γονιών-παιδιού είναι τόσο ιδιαίτερη που καμιά προετοιμασία δεν είναι αρκετή για να υποψιαστούμε έστω πως θα είναι βιωμένη. 

Έχοντας υπόψιν μας τις κοινωνικές αλλαγές που με τα χρόνια έχουν έρθει, παρατηρούμε την αλλαγή και στο πως αντιλαμβάνονται τον ρόλο τους οι γονείς. Οι οικογένειες έχουν πια γίνει παιδοκεντρικές, το παιδί είναι η ευθύνη της οικογένειας και όλο το οικογενειακό σύστημα γυρίζει γύρω του.  

Ο πατέρας και η μητέρα πια είναι πιο κοντά στο παιδί, πιο κοντά στις πρακτικές του ανάγκες. Είναι όμως και συναισθηματικά πιο κοντά του; Η έλλειψη ενσυναίσθησης μπορεί να έχει πολύ αρνητικά αποτελέσματα για ένα παιδί. 

Για τον άνθρωπο ο πατέρας και η μητέρα είναι η πηγή της ύπαρξης τους, η παντοδύναμη αρχή της ζωής που καθ όλη τη διάρκεια του βίου του συνδέεται μαζί τους. 

Οι γονεικοί ρόλοι μας δίνονται από τη φύση μας ανάλογα με τις ικανότητες του φύλου μας. Οι γυναίκες, που λειτουργούν κυρίως με τη θηλυκή ενέργεια, γίνονται μητέρες και αποτελούν τους τροφούς και φροντιστές του παιδιού και οι άντρες, που λειτουργούν κυρίως με την αρσενική ενέργεια, γίνονται πατέρες και αποτελούν τους νομοθέτες, οριοθέτες και προστάτες του παιδιού. 

Ας δει λοιπόν ο καθένας μας προς τα πίσω. Που βρίσκεται το παιδί μέσα μας και ποια σχέση έκανε με τους γονείς του; Ποια σχέση κάνουμε τώρα με τα παιδιά μας; 

Κάντε μερικές ερωτήσεις στον εαυτό σας:

-Ποιος είναι ο σκοπός μου ως γονιός;

-Τι με ευχαριστεί στη συμπεριφορά του παιδιού μου;

-Τι με δυσσαρεστεί στη συμπεριφορά του παιδιού μου;

-Πως αντιδρώ σε καταστάσεις που πιέζομαι και ποιον δικό μου άνθρωπο μου θυμίζουν αυτές οι αντιδράσεις;

– Έχω απεγκλωβιστεί από το άγχος, το φόβο και την ενοχή της παιδικής μου ηλικίας;

-Ακούω το παιδί μου;

-Μπορώ να δώσω χώρο στο παιδί μου να εκφραστεί;

Παρατηρούμε συχνά στις οικογένειες σήμερα ότι οι γονεικοί ρόλοι ταλανίζονται.  Πολλοί γονείς δυσκολεύονται να βιώσουν το φυσικό ένστικτο του ρόλου τους και κυρίως να το απολαύσουν. 

Υπάρχουν πολλές προσδοκίες τόσο από τους ίδιους τους εαυτούς μας ως γονείς όσο και από τα παιδιά μας. Οι γονείς συχνά ξεχνούν ότι η μόνη ευθύνη των παιδιών είναι η ανάπτυξη και ότι ο συντονισμός της οικογένειας είναι ευθύνη μόνο δική τους. Παρατηρούμε μια υπερπροστασία από τη μητέρα και την απουσία του πατέρα από την φροντίδα και την ανάπτυξη του παιδιού. Μοιάζει σαν να μην παίρνει ο πατέρας τον χώρο που του αναλογεί και να μην αφήνει η μητέρα κενό χώρο για τον σύντροφό της να δράσει και να σχετιστεί με το παιδί. Το παιδί παρουσιάζει μια εγωιστική συμπεριφορά η οποία συχνά τροφοδοτείται από την υπερκάλυψη των αναγκών του. Υπάρχει πια στο προσκήνιο η οικογένεια στην οποία άρχει το παιδί και όχι οι γονείς. Δεν λειτουργούμε επαρκώς στο ρόλο μας αν σε αυτόν δεν αναλαμβάνουμε τις ευθύνες που του πρέπουν. 

Ας καταλάβουμε ότι η επιλογή να φέρουμε στον κόσμο μια νέα ζωή αποτελεί τον πιο δύσκολο αγώνα που θα δώσουμε. Τρέχουμε για να καταφέρουμε ένα άλμα του οποίου τον πήχη δεν βλέπουμε έχοντας δεθεί χέρι με χέρι με έναν ακόμα αθλητή, τον σύντροφο μας. Χρειάζεται λοιπόν δύναμη, ταχύτητα, συγχρονισμό, θέληση και πάνω από όλα πολλή προσωπική και διαπροσωπική δουλειά.

Να θυμάστε ότι τα παιδιά μιμούνται όσα βιώνουν, όχι όσα ακούν. Δίνουμε τον ρυθμό, τον βηματισμό και κατευθύνουμε τη διαδρομή με τα όσα κάνουμε εμείς οι ίδιοι πρώτα.  

Κατερίνα Ραμαντάνη

Ψυχολόγος

Εικαστική Ψυχοθεραπεύτρια

Πρόσεξε τις σκέψεις σου γιατί γίνονται λόγια. Πρόσεξε τα λόγια σου γιατί γίνονται συμπεριφορές. Πρόσεξε τις συμπεριφορές σου γιατί γίνονται πεπρωμένο. 

Γκάντι