Είναι πρωινό Δευτέρας και ξεκινάμε να πούμε τα νέα της ημέρας καθισμένοι σε παρεούλα στην τάξη.

Τα νέα από το Σαββατοκύριακο είναι πολλά και όλοι θέλουν να μοιραστούν τα δικά τους πρώτοι. Η δασκάλα υπενθυμίζει ότι σημαντικό σε αυτή τη διαδικασία δεν είναι ποιος θα πει τα νέα του πρώτος αλλά όλοι να ακούσουμε τα νέα όλων, οπότε και λέει ένα από τα παιδιά της τάξης «Ναι αλλά εγώ θέλω πρώτος», και συνεχίζουν μερικά παιδιά ακόμα λέγοντας «Εγώ εγώ!».  Εσείς πως θα συνεχίζατε με την συγκεκριμένη ομάδα;

Είναι πολύ συχνό τα παιδιά στις προ-νηπιακές και νηπιακές ηλικίες να διεκδικούν τον χρόνο και τον χώρο στις ομάδες στις οποίες ανήκουν. Οπότε αυτή η φράση μάλλον είναι γνωστή σε όλους όσους έχουν έρθει σε επαφή με παιδιά. Ωστόσο η ένταση με την οποία δηλώνεται μπορεί να μας υποψιάσει για κάποια χαρακτηριστικά της προσωπικότητας του παιδιού που σταδιακά αναπτύσσονται. Μοιάζει να είναι περισσότερο συχνό από παλαιότερα τα παιδιά αυτών των ηλικιών, ανεξάρτητα από το πλαίσιο που βρίσκονται, να αισθάνονται ότι μπορούν να άγουν. Αυτό είναι ένα από τα σύγχρονα πλέον χαρακτηριστικά της οικογένειας η οποία επικεντρώνεται τόσο πολύ στην ύπαρξη του παιδιού σε αυτή που δημιουργείται η ψευδαίσθηση ότι μπορούν πάντα και μόνο εκείνα να επιλέγουν τα δεδομένα της πραγματικότητας. Στο παραπάνω παράδειγμα η πραγματικότητα είναι ότι δεν μπορούν 20 παιδιά να πουν τα νέα τους πρώτα. Επομένως, η μη ανοχή στην μικρή αυτή ματαίωση, δημιουργεί μεγάλο άγχος και ανασφάλεια στο παιδί το οποίο γνωρίζει ότι πάντοτε έρχεται πρώτο, πάντοτε επιλέγει, πάντοτε επιθυμεί και αυτό γίνεται πράξη.

Η συνθήκη αυτή μπορεί να αποτελεί την απόρροια μιας γενιάς που έχει βιώσει ένα αυστηρό οικογενειακό περιβάλλον, το οποίο προήλθε από ένα πολύ στερημένο περιβάλλον. Αυτό βέβαια δεν μπορεί να αποτελεί δικαιολογία για την ευθύνη που ο καθένας μας φέρει για την ανατροφή των παιδιών του. Πολύ συχνά σχολιάζω την ανάγκη της οριοθέτησης από νωρίς στην ζωή της οικογένειας. Επίσης πολύ συχνά παρεξηγούμαι με το τι εννοώ οριοθέτηση! Οι γονείς πάντοτε είναι υπεύθυνοι για την ασφάλεια του περιβάλλοντος που μεγαλώνουν τα παιδιά τους. Αν το παιδί αναλάβει την θέση του οριοθέτη τότε με μαθηματική ακρίβεια χάνεται η εμπιστοσύνη προς τους τροφούς/γονείς του, η ασφάλεια που αισθάνεται στο οικογενειακό του σύστημα, καθώς επίσης τραυματίζεται σημαντικά η αυτοεκτίμηση του.  Μπροστά στον φόβο ότι το παιδί δεν θα μας αγαπήσει πίσω όπως εμείς εκείνο, ότι θα μας θυμώσει ή θα μας αφήσει του αφήνουμε τον έλεγχο μιας κατάστασης που δεν γνωρίζεται και που ούτε θα έπρεπε να γνωρίζει! Συγχέουν πολλοί γονείς  τις πραγματικές επιθυμίες με τις επιθυμίες που εκφράζονται από τα παιδιά για να χειριστούν δεδομένες καταστάσεις κάτι το οποίο δηλώνει εκείνη την δεδομένη στιγμή την  ανεπάρκεια  του γονέα «να ακούσει» και «να είναι παρών». 

Αυτή τη στιγμή μεγαλώνει μια γενιά ανθρώπων οι οποίοι αισθάνονται όλοι πρίγκιπες και πριγκίπισσες. Μπορείτε σας παρακαλώ να φανταστείτε μια κοινωνία στην οποία ο καθένας να νομίζει ότι μπορεί να έχει ότι θέλει όποτε το θέλει; Χωρίς σεβασμό και ειλικρινής αμοιβαία επικοινωνία; Χωρίς την υπέροχη ικανότητα της ακοής και της αλληλοκατανόησης; Όταν ζητάμε από τα παιδιά να κατανοήσουν τους κανόνες και τα όρια, τους ζητάμε να σεβαστούν εμάς, τους ζητάμε να μας εμπιστευτούν και να μας ακούσουν. Είμαστε ως πρότυπα τους υπεύθυνοι, παρόντες και άξιοι να μας εμπιστευτούν. Θα ακολουθήσουν την δική μας στάση στα πράγματα και όχι αυτό που θα τους πούμε. Ως γονείς θα είναι όσο υπεύθυνοι και φροντιστικοί είμαστε.

Ενισχύουμε την αυτοπεποίθηση ενός παιδιού όταν του δείχνουμε να εργάζεται με τις δικές του επιλογές, τα λάθη του, να εκφράζεται ειλικρινώς, να υπερασπίζεται το ίδιο τον εαυτό του και να ενισχύει την υπομονή αλλά και την επιμονή του τις κατάλληλες στιγμές. Στο σχολείο προσπαθούμε να εφοδιάσουμε τα παιδιά με την ευγένεια, την συμπάθεια, την ενσυναίσθηση, την ομαδικότητα, την ειλικρίνεια και την αυτοπεποίθηση που οφείλουν να έχουν και να διατηρούν για τον εαυτό τους. Όλοι είναι μοναδικοί, όλοι είναι διαφορετικοί, όλοι είναι υπέροχοι. Αν ο ένας θαυμάζει τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι αντί να θαυμάζει μόνο τον εαυτό του τότε πραγματικά θα έχουμε παιδιά με υγιή αυτοεκτίμηση και αυτοπεποίθηση. Γιατί ο καθρέφτης του εαυτού μας είναι όλοι οι άλλοι γύρω μας και χωρίς την δική τους συμβολή είναι δεδομένη και η προσωπική μας αποτυχία. 

«Επειδή εγώ θέλω» ή «Επειδή εγώ δεν θέλω», δύο φράσεις που οφείλουμε κάθε φορά που τις ακούμε να τις διερευνούμε, να τις αξιολογούμε και να κρίνουμε κατά πόσο μπορούμε και να τις δεχτούμε.  Εμείς εκείνη την Δευτέρα δεν τα είπαμε τα νέα μας, τα ζωγραφίσαμε και μαντέψαμε ο ένας τα νέα του άλλου, σε μια προσπάθεια να ενισχύσουμε την ικανότητα μας να «ακούμε» και να «συναισθανόμαστε».

 

Ο άνθρωπος που δεν κάνει ποτέ λάθος είναι αυτός που δεν κάνει ποτέ τίποτα.
Theodore Roosevelt

Ραμαντάνη Κατερίνα

Ψυχολόγος, Εικαστική Ψυχοθεραπεία

#magiabillyteam  #magiabilly1980_2020  #ilioupoli